ben çocuk istemiyorum. anne olsam mükemmel bir anne olurdum buna eminim. bir akrabamızın çocuğuna birkaç gün ben baktım herkes aynı şeyi söyledi, sanki annesiymişim gibi baktım. kahvaltısını, öğle, akşam yemeklerini ben hazırladım. gece masal okudum, sütünü içirdim, ona ilaç kutularından robot yaptım. yemeğini yemediğinde elimde tabakla, kaşıkla peşinden koştum, oyun oynayarak yedirdim. gece sürekli kalkıp nefes alıyor mu diye kontrol ettim. bana 'rock, sen anne mi olmak istiyorsun' diye sordu :)
çocukları çok severim ama istemiyorum. çocuğumu koruyamazsam, birileri ona zarar verirse diye korkuyorum. istemememin en büyük sebebi bu. bir de ben çocuğuma mükemmel bir hayat sağlamak istiyorum, bütün çocuklar buna layıktır. fakat bunu yapabileceğimden emin değilim. çocuğuma meyve, et yedirebilecek miyim, iyi bir semtte yaşatabilecek miyim, iyi okullarda okutabilecek miyim, güzel kıyafetler giydirebilecek miyim, resim kursuna, baleye, yabancı dil kursuna gönderebilecek miyim, iş sahibi yapabilecek miyim, hasta olursa tedavi ettirebilecek miyim bunları yapamayabilirim. bir de ya engelli, yatağa bağımlı olursa 35-40 yaşına geldiğinde ben hala onu kaldırıp altından bezini alabilecek miyim, sorunlu bir çocuk olursa sürekli, yaşım kaç olursa olsun peşinden koşabilecek miyim buna emin değilim. çocuk sahibi olmak hayatta alınabilecek en ciddi karar, çok iyi düşünülmeli.
0